
Αν έλεγαν . . .
Και αν κάποτε μου έλεγαν πως θα έρθει μία ημέρα που εγώ, δεν θα φοβάμαι το σκοτάδι, αλλά το φως, δεν θα τους πίστευα!
Και αν πάλι, είχαν την δύναμη να μου δείξουν μέσα από ένα ανοιχτό παραθυράκι του χρόνου τις σκέψεις μου, ώστε να μου αποδείξουν την αλήθεια. Τότε θα υπογράμμιζα το λάθος τους, επιχειρηματολογώντας, αβίαστα κατά μου!
Ίσως, και να τους έλεγα τρελούς από την ντροπή μου.
Και ύστερα, νομίζω..θα έκλεινα την πόρτα δυνατά.
Θα απομακρυνόμουνα μέχρι να ξεχαστεί η ώριμη πια αυτή σκέψη μου.
-Μεγάλη ήττα όχι ο φόβος και η αδυναμία γενικά, αλλά η δική μου αδυναμία, ειδικά! -
‘‘ Τι και αν πέσω μέσα στο σκοτάδι,
ΟΧΙ, δεν φοβάμαι την διάρκεια του, γιατί μετρώ παραπάνω διαστάσεις και βλέπω ήδη το φως..
Όμως, φοβάμαι που θα είμαι όταν έχω ήδη σηκωθεί, και αν το φως φωτίζει την πληγή μου τόσο που να αποκτήσει νόημα η διάρκεια του πόνου μου..? ’’
*Ακόμη, και το σκοτάδι υποκλίνεται στο φως, φαντάσου την δύναμη του. (Άνοιξε δυο αντικριστές πόρτες, η μία σκοτάδι, η άλλη φως, μάντεψε ‘‘ποιος’’ θα νικήσει..)
Με αγάπη,
Έλε.