Η ηθική τελειότητα μοιάζει να είναι ο οδηγός στη ζωή του ενός ήρωα (Αλέξανδρος), αλλά δυστυχώς η ζωή πολλές φορές μας γεμίζει ψευδαισθήσεις προερχόμενες από το συλλογικό ασυνείδητο που δεν μπορούμε να τις διαχειριστούμε, και σε έναν τέτοιο σκόπελο σκοντάφτει ο Αλέξανδρος. Παράλληλα, οι κεντρικές ηρωίδες μας ( Μητέρα της Νούρα και η Νούρα) αποζητούν, όχι το δυτικό όνειρο όπως κάνουν οι μετανάστες, αλλά μία ανθρώπινη ζωή. Μια ζωή δίχως διώξεις, εγκλήματα και πολέμους. Όπως λέει, η Νούρα μας : «μαμά στις χούφτες μου έχω φυλάξει λίγο ήλιο». Αυτόν τον ήλιο αποζητούν. Στο έργο αυτό μας παρουσιάζεται μία διπλή Οδύσσεια: Του δυτικού ανθρώπου που τα έχει «όλα» και στέκεται θύμα αυτής της ιδανικής συνθήκης και των προσφύγων που, η ζωή τους μοιάζει το απόβλητο ενός συστήματος που δεν δείχνει στάλα συμπόνιας.